Γεια σου φίλε μου Μαρσελίνιο,

Εδώ τα πράγματα είναι καλά, η ζωή μου έχει αρχίσει να μπαίνει και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς, ρουτίνα θα το έλεγαν πολλοί αλλά τι ξέρει ο κόσμος; Ίσως τελικά ήταν καλύτερα που μεέδιωξε ο κύριος Πάνος από το σπίτι του γιατί με τον κύριο Δήμο ταιριάζουν περισσότερο τα θέλω; τα πιστεύω; τα χνώτα μας; η νοοτροπία μας εν τοιαύτη περιπτώσει. Χαρακτηριστικό θαρρώ πως είναι το γεγονός που έλαβε χώρα την περασμένη Τρίτη, όπουθα 'ταν 23:41 όταν ο κύριος Δήμος μπήκε ευγενικά στο δωμάτιο μου και με διάχυτη την καλοσύνη στο βλέμμα και μία έκφραση που έσφυζε από ικανοποίηση απέδωσε τις ευχαριστίες του στον πανάγαθο γιατί βρήκε έναν άνθρωπο που καθαρίζει την τοστιέρα έπειτα από κάθε χρήση της οικοσυσκευής αυτής που σημαίνει τόσα πολλά για εκείνον.

Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω απόλυτα γιατί μία καθαρή τοστιέρα μας κάνει να λάμπουμε και εμείς από χαρά, αλλά ρωτάω.. αυτό το άγνωστο δεν είναι που δίνει πικάντικη γεύση στη ζωή μας; Σε αυτόν τον κόσμο τον μικρό τον μέγα αυτά τα τοσοδούλια περιστατικά φτάνουν τα μουστάκια μας ως τα αυτιά. Μη σου πω και πιο πάνω, υπάρχει πιο πάνω από τα αυτιά; Υπάρχει Μαρσελίνιο; Ναι και θα φτάσουν και εκεί τα μουστάκια μου φίλε, γιατί τα λεφτά δεν είναι το παν στη ζωή. Ξέρεις πότε το κατάλαβα αυτό; Το κατάλαβα όταν ο κύριος Πάνος με έδωκε μια και με γκρέμισε από τον θρόνο που ο ίδιος μου είχε χτίσει με λόγια και υποσχέσεις αλλαγής και συνέπειας. Αλλά πότε είπε κάτι αυτός και το έκανε; Πιο συγκεκριμένα: άλλαξε ποτέ νερό στο χρυσόψαρο και δεν το θυμάμαι; Ποτέ! Μπορώ να δεχτώ πως δεν ήξερε να μαγειρεύει και πως τα "ντελίβερι" δεν του άρεσαν καθόλου, αλλά θα μπορούσε μία φορά, έστω μία, να κλάψει πάνω από το πιάτο του ευγνωμονόντας τα θεία για το μεσημεριανό πλουσιοπάροχο γεύμα που αχνίζοντας τον επερίμενε στην τραπεζαρία κάθε μεσημέρι... Όχι Μαρσελίνιο η σαλάτα δεν άχνιζε γαιτί του κύριου Πάνου δεν του άρεσαν οι ζεστές σαλάτες αλλά τρελαίνεται για εκείνες που του ξεπλένουν το στόμα από το κυρίως πιάτο αλλά δεν σβήνουν και τη γεύση του.

Ακόμα και τώρα μετά από τόσους μήνες ξυπνάω καμιά φορά τα βράδια και ιδρωμένος τρέχω στο ψυγείο ώστε να βεβαιωθώ πως υπάρχει αρκετό αγγούρι και αβοκάντο, δεν προλαβαίνουν να περάσουν 2 λεπτά και συνειδητοποιώ που βρίσκομαι. Για να ηρεμήσω χρειάζεται οπωσδήποτε να μου ετοιμάσω ένα ζεστό γάλα και εκείνη τη ώρα που οι μύες μου χαλαρώνουν αναρωτιέμαι αν ο καινούριος, ο "Αντώνης" μπορεί να διατηρεί σωστά το αβοκάντο. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να το κρατήσεις σκληρό αν δεν γνωρίζεις τη διαδικασία με το λάδι τη χαρτοπετσέτα και το τζίντζερ. Μεταξύ μας Μαρς αυτό είναι κάτι που δεν του αποκάλυψα ποτέ και ούτε πρόκειται, ας είναι απάνθρωπο, ίσως έτσι καταλάβει το λάθος που έκανε το πουτανάκι.

Ο φίλος σου ΛΜ